دلیل این احکام می تواند این باشد که فرد را ازتله ء درگیر شدن در عمل به نحوی که هدف تنها انجام دادن صحیح نماز باشد می رهاند ،زیرا که چنانچه علی علیه السلام در نهج البلاغه فرموده نماز رابرای دوری از کبر شارع مقدس یا پروردگار وضع کرده و چنانچه در سورهء توحید آمده الله الصمد یعنی پروردگار بی نیاز است بنابراین احکام کثیر الشک چشم اندازی بر روی حال وآینده است در حالی که شکاک در اقامهء نماز درگیر در چگونگی عمل به واسطهء صحیح به جا آوردن نماز می باشد.
اینکه آدم و حوا از بهشت یا به تعبیر قرآنی آن ازجنت به زمین آمده اند بر اثر نافرمانی آنها از نزدیک شدن به درخت ممنوعه و خوردن میوهءآن میتواند نشاندهندهء این موضوع باشد که میوهء آن درخت سمبولیک بوده به روایت قرآن و آن میوه اختیار برای آدمی است وآن درخت دراصل نشان سمبولیک آزادی است وتا این مقدار را در نوشته های دکتر علی شریعتی میتوان مشاهده کرد ولی جنت پیش از ورود آدمی در خاک وزمین بر مطابعت اجباری پروردگار توسط این زوج می باشد واز آنجا که پروردگار برای آنها خیر می خواسته همهءآن قسمتی که در جنت بوده اند همه خیر ونیکی بوده است ولی وقتی اختیار در عمل برای فرزند آدمی پیش آمد پی آمد آن درد است و رنج که در قرآن دراینباره بیان شده ما آدمی را در رنج وسختی ویا گرفتاری آفریده ایم.ودر دنبالهء عمل به اختیار است که در آیه الکرسی می خوانیم قد تبین الرشد من الغی(راههای رشد وستمکاری از هم جدا وآشکار شد) وبا طی هریک از دوراه به جنت یا جهنم زندگی انسان ختم می گردد.ودر جایی پس از داستان خلق نوع بشر به آدم گفته می شود جای راحت خودت را به گرفتارشدن در گرفتاری عوض کردی که نشان از هبوط آدم ابوالبشر می دهد ودر جایی میفرماید دیگر همهء دعا های تو تمام وکمال پذیرفته نمیشود بلکه به علت گوناگونی عمل که به نیت آن مرتبت می شود اگر خیر باشد پذیرفته واگر شر باشد رد می گردد وگروهی با گروهی دیگر از فرزندان تو دشمن خواهند بود(براثر نوع عملی که دارند)بیهوده نیست که علی علیه السلام میفرماید افراد بشر محبت ودوستی کسانی در دلشان وارد می گردد که مانند آنان عمل ورفتار کنند.
ایشان در روایتی نقل می کنند که عبادتی که با تفقه همراه نباشد برای انجام دهندهء آن سودی نمی بخشد.
ودر نهج البلاغه ایشان کسی را فقیه می داند که مردم را از رحمت پروردگار ماءیوس نکند وبه پروردگار وانجام محرمات دلیر نسازد
با توجه به تعبیر فقه از نظر امام می توان نتیجه گرفت که کسی عبادت صحیحی انجام می دهد که هنگام انجام آن از رحمت پروردگار نا امید نباشد ونیز به دلیل خوف الهی محرمات اورا انجام ندهد. در این جاست که امام معصوم میزان قبولی نماز را میزان خود داری فرد از انجام محرمات می داند.انجام عبادات مختلف توسط افراد دلیلی برای قبول آن نیست چنانچه از آن حضرت مروی است که نادان را می بینی که درعبادات ومحرمات افراط می کند.
خوانندگانی که این کتاب را خوانده اند شاید با من هم عقیده باشند که گویی دستگاه تبلت ایده ای بوده برای نوشتن این کتاب ونویسندهء آن،چرا که تمام کارهایی که او تعلیم می دهد از مختصات و ویژه گی های تبلت است.
روایات متعددی در بارهءنماز خواندن از معصومین وجود دارد به عنوان مثال نماز خواندنی که از روی عادت انجام شود به اندازهء بال پشه ویا مگسی برای خداوند ارزش ندارد.(علی علیه السلام،نهج البلاغه)ویا؛گاه نماز گذار از نمازش بهره ای غیر از سختی انجام آن را نمی برد(معصومین) واین بر میگردد به این گفته که آن نمازی مقبولیت در درگاه حق دارد که در سراسر روز وشب به تمام معنا تنهی علی الفحشاء والمنکر باشد(یعنی از انجام فواحش ومنکرات شخص را باارادهءخود او حفظ کند) چراکه اگر نظر قرآن حکیم تنها به جا آوردن نماز بود به جای اقیموا الصلاه (نماز را اقامه کنید)می فرمود اقراء الصلاه(نماز را بخوانید).