در نهج البلاغه از آن بزرگوار مروی است که ؛نادان را نمی یابی مگر در افراط وتفریط در امور،سخن درستی که برهان عقلی هم داراست چرا که اگر انسان به امری که در حال انجام آنست آگاهی داشته باشد آنرا به اندازه ونه زیاد و کم انجام می دهد.
به نقل از سایت شهر خبر و اخبار اقتصادی آن درروز دوشنبه 12 دیماه 1394 این رقم 84 هزار میلیارد ریال می باشد.
فما ینجو من الموت من خافه،ولا یعطی البقاء من احبه؛نه ترس از مرگ علت نجات است، ونه عشق به بقاء عامل جاو دانگی است. حضرت می خواهد بگوید ؛چه از مرگ بترسی ویا دوست داشته باشی بیشتر زندگی کنی ،حیات و مرگت به دست دیگری است که قرآن در وصفی که از حضرت حق میکند از او با عنوان :یحیی ویمیت (او حیات می بخشد و می میراند)یاد میکند.
شما میدانید که حاکم بر نوامیس و جان واموال واحکام نباید بخیل باشد تا در گرد آوری مال مسلمانان به نفع خود حریص باشد ونباید جاهل باشد تا با جهلش مردم را گمراه کند ونباید ستمکار باشد تا آنان رابه ستم خود از حقوقشان محروم نماید ونباید در وحشت از دست به دست شدن دولتها باشد تا قومی رابه قوم دیگری ترجیح دهد ونباید رشوه خوار در حکم وداوری باشد تا حقوق مردم را از بین ببرد ودر رساندن حق به صا حبش توقف نماید ونباید تعطیل کنندهء سنت پیامبر باشد تا به این سبب امت را دچار هلاکت کند.(قسمتی از حکمت قبول حکومت و توصیف امام حق در متن نهج البلاغه).این عبارات را عینن نوشتم تا جوابی باشد برای کسانی که می گویند ای بابا به ما اینطور گفته اند اگر مثلا اهل سنت بودیم طوری دیگر می گفتند و شنیدن خطیب را حمل بر نادرستی خط ومشی امامان تشیع می دانند، البته لازم الذکر است که بیان ادله حضرت برای عقل سلیم کفایت می کند ونیاز به توضیح نیست.
هر که دامنهء آرزوهایش گسترده شود ،کردارش ناروا گردد(35).افزایش دامنهء آرزوها به معنی زیاده خواهی است که انسان را از زمرهء دارندگان دو صفت تسلیم ورضا که از خصو صیات بارز یک مومن واقعی است خارج می کند و بنا به تعریفی که از موءمن واقعی از معصومین در دست است که تنها افراد موءمن هستند که خلق از دست و زبانشان در آسایش اند او وارد ورطهء افراد بد کردار می گردد جرا که یا ایمان است یا ضد آن ومابین این دو هیچ اشتراکی وجود ندارد چنا نچه قرآن می فرماید؛قد تبین الرشد من الغی(راههای نیکو کرداری ورشد از ستمکاری آشکار گردید).