قبلا به این اشاره شد که آیهء قرآن که میفرماید؛به حساب خود رسیده گی کنید قبل از آنکه به حساب شما رسیده گی شود برای هر انسان معمولی ای مثل ما غیر ممکن است چرا که اگر هم به احادیث آن بزرگواران رجوع شود میبینیم که علی علیه السلام می فرماید بزرگ ترین گناه آنست که توآنرا کوچک می انگاری ویا میفرماید بزرگترین عمل خیر را بزرگ نبین به هرحال آنچه که قابل درک برای ما است اینستکه این امر(یعنی محاسبهء عمل خود) تنها برای افرادی که با ائمهء معصومین محشور هستند ممکن است ولا غیره ودلیل این سخن بررسی تطبیقی افراد معاصر ایشان است با این بزرگواران به بیان بهتر اگر چه این آیه عام (یعنی برای عموم مسلمین) به نظر می رسد ولی خاص است از این جهت که فقط برای معاصرین محشور با معصومین امکان پذیر است برای قابل فهم شدن موضوع مثالی ذکر میگردد:در جلسهء امتحان فرد کاملا به آنچه که صحیح یا نادرست جواب داده به طور کامل آگاه نیست تا استاد نقاط ضعف ویا قوت جواب ها رابرای او تشریح کند واین آیه اگر چه محکم به نظر می رسد (یعنی صریحا به عملی فرا میخواند)ولی متشابه است(چرا که قا ئم به وجود مبارک معصومین وحضور ایشان در بین مسلمین است) یعنی به طور اشاره به لازمهء وجوب و وجود معصومین در اجتماع بشری اذعان دارد.
در نهج البلاغه آمده؛در صدر اسلام در نبرد ما وکفار گاه همچون دو شتر نر به هم پیچیده ونبرد میکردیم گاهی کفار عده ای از ما را به شهادت می رساندند و گاهی ما شماری از آنان را به هلاکت می رساندیم تا اینکه صداقت ما مشهود حق گردید و ظفر(پیروزی)را نصیب ما کرد. این بیان آن حضرت تائید کنندهء گفتار دیگرش است که میگوید بنی آدم فرزند عملش است یا به عبارت بهتر حضرت از این بیانات دعوت مردم را به تلاش وکوشش برای احیاء حق مقصود بوده چنانکه خود او را برخی معاصرانش جمع تضا دین میدانستند بدین معنی که در شب چون زاهدی عبادت می کرده و در روز در بازار مردم را در مقام خلافت دعوت به رعایت حق میکرده است.و به طور کلی از این بیانات میتوان اینطور نتیجه گرفت که حضرت حق دوست دارد مردم با حل معضلات و مشکلات آبدیده شده ودر نهایت پیشرفت کنند .واین را در مورد بهترین خلق هم یعنی حضرت رسول اکرم (ص)به ثبوت رسانده که پیامبر اسلام (با وجود موسی و مشهور بودن قوم اوبه بهانه گیری)می فرماید ؛هیچ پیامبری مانند من در تبلیغ دین الهی به زحمت نیا فتاده است.