در تاریخ صدر اسلام چنین آمده ؛شخصی هنگام عبور پیامبر و اصحا بش بر روی آنان زباله که گاهی ذغال آتشین هم در آن بود می ریخت پس از مدتی که به این کار مبادرت میکرد روزی غیبت داشت حضرت از احوال او پرسید گفتند مریض شده حضرت به عیادت او رفت او که متعجب شده بود پس از پرسمانی از آن حضرت به او و رسالتش ایمان آورد .دلیل رحمه للعالمین بودن حضرتش همین سختی ای بوده که به جان می خریده تا افراد را مسلمان کند واین از ناحیهءاحتیاج ویا نیاز به مرید و پیرو نبوده چرا که قرآن به آن حضرت میگوید؛ای پیامبر این قدر برای هدایت مردم خودت را به سختی وناراحتی نینداز بلکه فقط؛بشیرا ونذیرا(بشارت بده و نهی کن).
وقتی به قول دکتر شریعتی در کتاب اسلام شنا سی اش اسلام را الاسلام هو التسلیم یا فتیم،دیگر دلیل وحجت عقلی برای آیه های قرآن چندان ضروری به نظر نمی رسد ،چرا که با همان حجت عقلی کل وحی را قبول کرده ایم.بنا بر این در اینجاست که آیه به معنی نشانه نمود پیدا میکند بدین معنی که هر عملی را قرآن تایید میکند برای رهروی صراط مستقیم فریضهء واجب است وهر عملی که قرآن آن را نهی میکند بر هر فرد مسلمان حرام می باشد.برتری این مطلب بر قا یلان به اقامهء حجت عقلی برای آیه های قرآن همانند برتری عمل به قرآن برصحبت کردن از این کتاب شریف می باشد.(که دربارهء آن شاعر ایرانی می گوید؛صد سخن چون نیم کردار نیست.).