در آخر قسمت ششم کتاب مزبور آمده که انسان تنها میزان انسان است ونیازی به روشنفکر دینی یا نو اندیش دینی ومذهبی نیست،در دین مبین اسلام هدایتگر را در دو مورد دانسته اند اول درونی که خردوعقل آدمی است ودوم امام راهبر است که انسان با عقل وخرد خود اورا شناخته و از او پیروی می کند ،بنابر این نه جبری بر خرد آدمی است ونه بر انتخاب راهبر ،حال ایشون مدعی العموم شده که نه به چنین کسی که هر کسی بنا برشناخت خود وبنا به مصالح خویش ومنافعی که قطعا با پیروی ازواقعیت وحقانیت همراه است ،لازم نیست.واسم آنرا گذاشته امانیسم یا انسان گرایی .