اخیرا در کتاب باز که پادکستی است که در مورد کتاب هایی که ارزش خواندن را دارد بحث میشود با دکتر مجتبی شکوری دکترای سیاسی که به شغل معلمی مشغول هستند مصاحبه های گوناگون ومتعدی صورت گرفته وایشان راوی زندگی خودشان هستند نه به این معنی که بیوگرافی زندگی شان را یا زندگینامه خود را بیان کنند بلکه آنچه را که زیست کرده ویا می کنند را عنوان میکنند سوءالی که مطرح است اینست که در حالی که خود مجتبی شکوری مجال پیدا نمیکند تا زندگی زیستهء خود را تکرار واحیانا به صورت ملکهء اخلاقی در آورند(بدین معنی که عمر می گذرد و برگشت پذیر نیست) به چه دلیل این مطالب را بیان می کنند واگر قصدشان آموزش نحوهء زندگی به شاگردان ویا کسانی است که پیش ایشان تعلم می کنند این چگونه است که خود محدودیت زمان دارند ونسبت تشابه زندگی دونفر (حتی با امیدوارانه ترین وجه وشکل)بسیار نادر ونا ممکن است ،متعلمین باید پذیرای شیوهء رفتاری ایشان باشند؟!