در قرآن حکیم در مورد موقعی که به او امر رسالت از جانب حضرت حق تفویض شد آمده که او از پروردگار برای امر رسالت قومش خواسته ودعایی داشت که به پروردگار عالم عرضه کرد وآن در قرآن آمده به این مضمون؛رب الاشرح لی صدری،ویسرلی امری،وحلل عقده من لسانی، یفقهو قولی.
یعنی پروردگارا به من شرح صدر(گشاده گی سینه در شدائد)عطا کن واین امر رسالت رابرای من ساده کن وگره از زبانم بگشا تا بفهمند چه میگویم.ما می دانیم بنا به قرآن موسی در کودکی به دلیل سوءظن فرعون بین گدازه های آتش و چیز بی ضرری قرار گرفت تا انتخاب کند وابتدا به طرف آن ماده بی خطر رفت ولی بعد به لطف الهی گدازه ای برداشت ودر دهان گذاشت و از امتحان فرعون موفق بیرون آمد با این مفهوم که او هم مثل کودکان دیگر است که فرق صلاح از خطا رادرک نمیکند.ولی همین داستان و قسمت تولد موسی که در قرآن آمده زنان باردار بنی اسرائیل را می زایاندند واگر اولاد پسر بود او را کشته واگر دختر بود رها میکردند همهءاینها دلالت بر جو اختناق واستبداد آن زمان دارد که فرعون بر تمامی قلمرویش مستولی کرده بود.به هر حال این دعا فقط برای لکنت زبان نبوده که موسی از کودکی بدان دچار شده بود بر اثر دردهان گذاشتن گدازه چنان که پیشتر ذکر آن رفت،بلکه ترس او از لکنت زبانش نبود که اگربود کسی که ید بیضا میکند و چوب دستی را مار میگرداند به اذن الهی لکنت خودش را میتوانست همان ابتدا از پروردگار طلب کند که بر طرف شودوچون بعد ازایندعا او همچنان به لکنت زبان دچار بود چنان که از روایات قرآن برمی آید تنها خواستهءاو یاری پروردگار در امرپیامبریش بوده ونجات از اختناق موجود در مملکت مصر که توسط فرعون اداره می شده بوده است.