موریس مترلینگ در کتاب مغز کوچک ودنیای بزرگ در قسمت دنیای دیوانگان می گوید؛اگر کسی به کرهء ماه برود و از آنجا کرهء خا کی ما را رصد کند می گوید مردم زمین عجب دیوانه هایی هستند عمومشان صبح تا شب می دوند وراه میروند وشب زیر یک کرباس می خوابند و علمایشان برای هم داستان تعریف میکنند واصلا به فکر این نیستند که کرهء زمینشان در حال نابود شدن است تا از این اضمحلال جلوگیری کنند.و در جایی نوشته شده پود بزرگان بشریت که تمدن بشری مدیون آنهاست همه برای مدتی تنها زندگی کرده اند؛مثل زرتشت و حضرت محمد و ...اما واقعیت اینست که پس از کمی دوری از روز مرگی های زندگی واگر به عبادت هم مشغول باشی پی می بری هیچ چیز ارزش آن را ندارد که با داشتن آن بر هم نوعانت بزرگی بفروشی و صفت کبر که از بزرگترین رذایل اخلاقی است از وجود آدمی رخت می بندد وچه زیبا امیرالمومنین فرموده؛چه جای کبر برای آدمی است در حالی که درابتدا نطفه ای پست ودر انتها مرداری گندیده است.