به دعا کردن تنها نباید به دید برآورده شدن حوایج نگریست،بلکه طلب حاجت کردن بر خواسته از نیاز انسان به پروردگار است و دعا کردن نوعی پرستش و بنده گی است به همین دلیل قرآن حکیم می فرماید؛وادعونی استجاب لکم :بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را،ودر ادامهء آیه اعراض کنندگان را وعدهء عذاب می دهد.
ادب وتربیت که نقطهء مقابل تمسخر واستهزاء وبی ادبی است،به همان اندازه آسان است،چرا که در بی ادبی با دیدهء تحقیر و سوءظن ودیر باوری وشوخی به مساله نگاه می شود ولی در دومی با دیدی جدی وبا حسن ظن وبا محبت با موضوع برخورد می شود.
از علایم وخصو صیات امام عادل اینست که محل تلاقی جبر پروردگار یا به عبارت بهترحول وقوه الهی رابا حوضهء اختیار انسان می داند وبر اساس همان عمل میکند.
چنانکه علی علیه السلام میفرماید عدل به معنی قرار گرفتن هرچیز در جای خودش،این در بطن خود محبت الهی را به همراه دارد از جانب پروردگار عادل برای نوع بشر.ودر آنجایی که قرآن می فرماید؛در آنروز(قیامت)به حقیقت کارهایی که می کردید آگاه می شوید وبه شما ستم کرده نمی شود نیز دلیل روشن دیگری از انصاف پروردگار در رابطه با نوع بشر میباشد(چرا که باز خواست از عمل انسان است نه چیز دیگری مثلا حب وبغض شخصی وامثالهم).
طبق قرآن کریم فرد دشنام گو وارد بهشت نمی گردد،پس چگونه است که علی علیه السلام در چندین جای نهج البلاغه این واژه را برای اهل زمانش به کار می برد؟!واقعیت این مو ضوع بر می گردد به روایت دیگری از حضرت رسول اکرم که می فرماید یا علی تو ومن پدر این امت هستیم وآن حضرت در به کار بردن این واژه همین را منظور داشته واشاره به مرگش میکند و به رسیدن آن اشاره دارد.