ایشان در روایتی نقل می کنند که عبادتی که با تفقه همراه نباشد برای انجام دهندهء آن سودی نمی بخشد.
ودر نهج البلاغه ایشان کسی را فقیه می داند که مردم را از رحمت پروردگار ماءیوس نکند وبه پروردگار وانجام محرمات دلیر نسازد
با توجه به تعبیر فقه از نظر امام می توان نتیجه گرفت که کسی عبادت صحیحی انجام می دهد که هنگام انجام آن از رحمت پروردگار نا امید نباشد ونیز به دلیل خوف الهی محرمات اورا انجام ندهد. در این جاست که امام معصوم میزان قبولی نماز را میزان خود داری فرد از انجام محرمات می داند.انجام عبادات مختلف توسط افراد دلیلی برای قبول آن نیست چنانچه از آن حضرت مروی است که نادان را می بینی که درعبادات ومحرمات افراط می کند.