خلاصه گفتارهای پادکست جافکری اپیزود عبور از گذشتهء دردناک

یتیمی یعنی داشتن درد های زمینی وهنگامی که ازبهشت به روی زمین آمده ایم.

باید بدانیم تمام قهرمانان عالم خاکستر نشینی هم داشته اند.ولی یکی از نشانه های بلوغ فکری اینست که دردها را به صورت طنز بیان کنند ودر هر موضوعی که اینطور باشید در آن به بلوغ فکری در مورد آن موضوع رسیده ایدواین سفر بی پایان است.ما در منزلگاه یتیمی باسهم شیطان آشنا می‌شویم.سقوط،تلخ شدن وطرد شدن ودرنهایت تلخ بودن جهان  ،داشتن درد طبیعت آدمی است ولی اگر دردها  راهمیشگی بدانیم درد را به رنج تبدیل کرده ایم( برای خودمان) وتبدیل درد به رنج کشیدن از خامی ذهن است.هیچ اتفاق بد وخوبی همیشگی نیست وهمه فانی است.حادثه ای که برای تو روی می دهد مهم نیست نوع برخورد تو باآن مهم است.درب های زندگی را به روی خود می بندیم وباعث کابوس دیدن در خوابمان می‌شویم.در برخوردها  ببینید آیا طرف مقابل دارد شما را ناراحت می کند ویا این ناراحتی از یک عقدهء قدیمی است.بزرگترین ترس داشتن عقدهء حقارت است.یتیم باید یادبگیرد اول به غم وتلخی آن  اذعان کند،دوم برای آن سوگواری کند وسوم از دیگران کمک بخواهد وچهارم به کمک دهنده وابسته نشود.یتیم از منظر زخمی که دارد دنیا را می بیند نه با چشم هایش.یتیمی وقتی بر ذهن کسی سلطه پیدا می کند او احساس بی لیاقتی،بی کفایتی،تنهایی وطرد شده گی وبی تفاوتی میکند،اما نکتهء جالب اینجاست یتیم ها برای اینکه مسئولیت برعهده نگیرند واقدام نکنند تا شکست نخورند می خواهند همیشه یتیم بمانند.ونقش قربانی بودن را برای خودشان ودیگران بازی می کنند.برای انسانها تحمل کردن از تغییر کردن راحت تر است.رواندرمانگر به ما کمک می کند ما بالغانه با مسئلهء زمان کودکی مان برخورد کنیم ،نه اینکه کودک درون بر ما افراد بالغ فرمان براند.خود خو کردن به خارق العاده بودن یک بیماری است وترس از عادی بودن هم همینطور.