می دانیم از اهل بیت به ما رسیده که هرگاه حدیث ما به شما رسید با قرآن مطابقت داشد وآنرا قرآن تائید کرد از ماست وگرنه اگر اینطور نبود آن روایت جعلی وساختگی است ومی دانیم که در روایتی در خود نهج البلاغه اینطور عنوان شده که یکی از اصحاب آن بزرگوار(علی علیه السلام)مریض می شود وامام به عیادتش می روند او از شیوهء زندگی پسرش به امام شکوه می کند که همه نعمات ورحمت الهی را بر خود حرام کرده ومی گوید امیر الموءمنین چنین است و آن حضرت آن فرد را ملاقات کرده ومی فرماید؛تو در مقام من نیستی چرا که من خلیفه هستم ودر مقام خلافت باید چنین باشم وهمهء اینها برای آنست که امت اسلامی که توهم یکی از آنان هستی از رفاه ونعمت برخوردار بوده واستفاده کنید.
واما یک روایت در نهج البلاغه آمده به این عنوان؛امام علی علیه السلام می فرماید؛از ظاهر افراد می توان پی بدرون آنهابرد،منافق عبوس وخشم رو بوده وهمیشه گرفته وناراحت است وموءمن همیشه بشاش وشاد است،دلیل این موضوع بر من پوشیده بود تا اینکه به قسمتی از سورهء بقره فکر کردم ومنظور حاصل شد وآن اینست؛ولاخوف علیهم ولا هم یحزنون(وهیچگونه ترس واندوهی برای آنان نیست)قسمت آخر آیهء62 سورهء بقره(که در مورد صفات موءمنین عنوان شده است)وبدین دلیل که گفتهء قرآن آن را تائید می کند هم روایت وحدیث درست است وهم اینکه با توجه به روایت دومی که بیان شد می توان به این مفهوم راه یافت که گریه ها وناراحتی هایی که امام برای شیعیانش نشانه قرار داده نه بر خود بلکه برای دیگران است.