دروصف مولوی آمده که پس از معاشرت با شمس تبریزی در یکی از دعاهایش می خواسته که پروردگارا گناهان تمام خلایق را درنامهء عمل من بنویس،و نویسنده ء این مطلب اینطور بیان کرده بود که چون در دوران مولوی علمای مذهبی بسیار افراط می کرده اند در ترساندن مردم از خدا او این سخنان را بیان کرده تا به عبارتی به اهل زمانه اش گذشت پروردگار را یاد آور شود ولی با توجه ءبه آیهء یبدل السیئات بالحسنات(یعنی او گناهان را به حسنات تبدیل میکند) می توان به صدق گفتار او پی برد چرا که میزان گناه بیشتر به نوعی ثواب بیشتری را نصیب صاحب آن گناهان می کند(البته به شرط پذیرش این موضوع از طرف پروردگار این را در انتها گفتم تا این سخنان مجوزی برای افراد نباشد که پس هرگناهی انجام دهیم پروردگار آنرا تبدیل به حسنه می کند وبرای آن ثواب می دهد.)