علی علیه السلام می فرماید؛در عبادتی که تفکر وتدبر نباشد خیری نیست.ومنظور آن بزرگوار این بوده که آدمی در برابر پروردگارش باید با خشوع که یک امر درونی است واز تدبر وتفکر در برابر عظمت پروردگار وآثار صنع او بوجود می آید اورا عبادت کند ،خضوع وخشوع همیشه باهم باید باشند وقتی از عمل عبادی که خضوع است خشوع را می گیریم انگار آن را از محتوایش خالی کرده ایم وسودی از انجام آن عمل عبادی حاصل نمی گردد برای فرد.