این آیه که میفرماید؛لایمسهه الا المطهرون به معنی جز دست پاکان به آن نرسد در برخی تفاسیر مفاهیم مختلفی راجب به آن در کنار هم تاءلیف شده است،ولی درست آن اینست که اصل قرآن به معنی درست آن که همان شاءن نزول آیات هست توسط امامان معصوم اثنی عشری اعمال میگردد ،گواه بر این مدعا در جنگ صفین امام علی علیه السلام میگوید ،گول قرآن هایی که لشگریان معاویه بر سر نیزه کرده اند را نخورید وخود را با عنوان قرآن ناطق معرفی می نمایند واز طرفی در قرآن کریم آمده در سورهءجمعه یزکیهم و یعلمهم الکتاب،یعنی آنها را تزکیه نمودیم و به آنها کتاب قرآن را آموختیم وکلمهء تزکیه کی به کار می رود موقعی که فرد بر اثر عمل عبادی به آن دست یابد ومشهور بودن امامان شیعه به عبادت ودوری ازحرام مثل شرب شراب مشهور خاص وعام است .به عنوان مثال امام علی بن موسی الرضا وقتی لباسی از خودشان را به یکی از اصحابشان هدیه میکنند به او میگویند که سه سال و شبی هزار رکعت در آن نماز خوانده اند ونماز روز عاشورا هم زبانزد خاص وعام است وکلمهء فوزت برب الکعبه امام علی علیه السلام به معنی به خدای کعبه قسم رستگار شدم هم در سر نماز گفته شد ودر مقابل خلفای اموی وعباسی به خلاف آنچه گفته شد مشهورند.البته فتوای برخی از مراجع بزرگ تشیع بر این قرار گرفته که باوضو به قرآن دست زده شود وآن میتواند در ابتدا نوعی از تزکیه وصفای روحی باشد که از وضو حاصل میشود ونیز کثیف نشدن اوراق قرآن وعدم استهلاک آن با دست کثیف افراد باشد.