علی علیه السلام می فرماید؛هر کس به رفع عیوب خود مشغول باشد از پرداختن به عیوب دیگران باز می ماند.طبق این دیدگاه انسان کامل انسانی است که عیوبش را بر طرف کند ،اما دیدگاه دیگری وجود دارد که می گوید با رفع عیوب خود توسط هر فردی در نهایت آن فرد انسانی می شود معمولی مانند سایر انسا نها وبه جای این آدمی باید روی نقاط مثبت خود تکیه وبا تربیت آن به انسانی موفق تر از بقیه تبدیل گردد. اما رجحان دیدگاه اولی به دومی در اینست که؛هیچ تحقیری بدتر از آن نیست که آدمی کاری که دیگران انجام میدهند را نتواند انجام دهد در مقام یک انسان یا به عبارتی این گفتهء علی علیه السلام برمبنای کرامت نفس انسانی برای هر انسانی است در صورتی که دومی انسان رابه کمال نزدیک نمیکند بلکه با بالا بردن بر خی از توانایی ها در انسان به فرد جستجو گر حقیقت اینطور القاء میکند که افراد بسیار موفق می توانند اشتباهاتی بزرگ هم انجام دهند ،به عبارتی با وجود ضعف در آدمی حتی موفق او دیگر به سبب ناتوانیهایش سرخورده شده وکرامت نفسش پایمال می گردد